Yaşadığı gösterişli hayatıyla gündeme gelen Dilan Polat ve ailesi “Suç gelirlerini aklama”, “yasa dışı bahis” ve “örgüt kurma” suçlarından 40 yıla kadar hapis cezası istemiyle yargılanıyor.
9 ay cezaevinde kaldıktan sonra tahliye edilen Dilan Polat, sosyal medya hesabından yaptığı açıklamada psikolojik olarak zor günler geçirdiği için hastaneye yattı. Psikiyatri kliniğinde tedavi göreceğini açıklayan Polat, yaşadığı zor günleri sosyal medyadan yaptığı paylaşımlarla aktardı.
Dilan Polat’ın paylaşımları şöyle:
"O kadar çok anksiyetem tuttu ki... Kapalı alanda sanki nefes alamıyorum gibi. Biraz hava almaya çıktım.
İyileşmek istiyorum Allah'ım. Kimsenin beni artık yormasını istemiyorum. Bunu en çok çocuklarım için istiyorum. Bana yardım et. Ne yapacağımı bile bilmiyorum. Bana yol göster.
Bugün size içimden gelenleri en gerçek halimle yazmak istiyorum. Bazen insanlar çok yorulur. Sesini duyuramadığında, sürekli yanlış anlaşıldığında, kalbine taşlar üst üste dizildiğinde... İşte ben de öyle günlerden geçtim. Sosyal medyada maruz kaldığım linçler, geçmişte yaşadığım cezaevi süreci... Ve içimde büyüyen bir karanlık.
Fotoğraflarda gülüyorum... Hayatın içinde görünüyorum ancak gerçekte bir figüran gibiyim. Bilirsiniz belki içinizde bilmediğiniz bir savaş vardır. Ben de o savaşın tam ortasındayım. Bazen maskeler en çok acıyı gizler. Görünürde hep güçlüydüm ama içimde kırık bir kadın, yorgun bir anne, kaygılarla dolu bir insan vardı. Artık kendime dürüst olma zamanıydı. Şu an psikiyatri servisindeyim. Çünkü iyileşmek istiyorum. Çünkü çocuklarım için, kendim için, siz güzel kalpli insanlar için yeniden ayağa kalkmak istiyorum.
Sizlerden destek bekliyorum ve eğer içinizde beni sevmeyenler, bana kırgın olanlar varsa... Lütfen bu dönemde biraz daha hassas olun. Bazen bir sözcük bile insanın yüreğine ağır gelir. İnanın şu anda dayanmak, iyileşmek için elimden gelen her şeyi yapıyorum. Dualarınızı, güzel dileklerinizi bekliyorum. Küçücük bir destek büyük bir anlam taşır.
Çok haksızlığa uğradım. Kendimi anlatmaya çalıştım ama sesim hep duvarlara çarptı. Bir noktadan sonra susmayı, maske takmayı seçtim. İyiymişim gibi göründüm ama her gün içten içe biraz daha eridim.
Linçler, hiç tanımayan insanların ağır sözler kalbime birer taş gibi düştü. O kadar derinden yaralandım ki hayattan bile soğuduğum kopmak istediğim anlar oldu. Ve ne acı ki benimle kötülüğüm için uğraşan insanlar beni hayattan kopma noktasına getirdi. Ama yine de içimden bir parça umut saklı kaldı. Çocuklarım için sevdiklerim için ve en çok da kendim için o umut parçasını büyütmek istiyorum.
Ailece karar verdik bir süre hastanede yatmanın şu an için en doğrusu olacağına. Ama ben bir anne olarak yine de güçlü durdum. Oğlumun mezuniyetine zor da olsa katıldım onun yanında olmak benim için çok önemliydi. Sonra ona söyledim birkaç gün olamayacağım diye hemen 'gitme anne' dedi. Kaç gün diye sordu, korkusu var çünkü bu onun için de benim için de kolay değildi.
Çünkü bir annenin en büyük yarası evladımdan biraz da olsa uzak kalmaktır. Ama bilsin istedim. Anne burada kendine biraz iyilik yapacak ki sonra ona daha iyi daha güçlü sarılabilsin. Bizi daha güzel günler bekliyor buna yürekten inanıyorum, inanmak istiyorum."